Als je er vanaf probeert te komen, is het bijna alsof datgene waar je vanaf wilt, jou achterna zit: zodra je er van gevlucht lijkt te zijn, heeft het je binnen no time weer gevonden... en zo lijkt je leven in cirkeltjes te draaien. Ik werd er soms moedeloos van. Ik voelde me er ontoereikend en minderwaardig door, want andere mensen leken het probleem niet te hebben, en dat deed mij geloven dat ze sterker en beter waren dan ik.
Daarom probeerde ik het ook geheim te houden, want ik wilde natuurlijk niet dat anderen ook vonden dat ik zwakker en minderwaardiger was dan zij. Van mijn 3 geheimen kon ik er maar eentje redelijk goed verborgen houden – de woede die in mij raasde en waar mijn (toen kleine) kinderen af en toe de dupe van werden. Het overgewicht nam met de jaren zodanige proporties aan, dat een wijder blousje echt niets meer kon verhullen. En op een gegeven moment (in mijn studententijd) was ik zo verslaafd aan sigaretten dat ik niet eens meer probeerde het voor mijn ouders te verbergen.
Maar hoe ga ik je nu vertellen, lieverd, dat ik mezelf heb bevrijd van alledrie die dingen, zonder jou het gevoel te geven minder sterk, minderwaardig, minder toereikend te zijn?
Dat kan ik niet.
Dat is een beslissing die je zelf moet nemen.
Want de grap is: ik kon het pas veranderen, nádat ik stopte met denken dat ik zwakker, minderwaardiger en ontoereikend was, en begon met denken dat ik sterk genoeg, waardevol genoeg en toereikend genoeg was.
Maar vóórdat ik dat kon, moest ik eerst iets doen wat ik juist al die tijd had proberen te vermijden – want dat geheim houden was niet alleen naar de buitenwereld toe, maar juist ook naar mezelf: mijn probleem recht in de ogen kijken en toegeven waar ik stond. Ik stopte met ontkennen, en:
Ik erkende dat ik meer dan een pakje sigaretten per dag rookte.
Ik erkende dat ik soms woedend uitviel tegen mijn kinderen, of in het verkeer, of in mijn werk.
Ik erkende dat ik buitenproportioneel dik was geworden en dat ik alleen maar dikker werd.
Als je het blijft bagatelliseren en voor jezelf verborgen houdt, zul je nooit de innerlijke drang voelen om daadwerkelijk te veranderen. Het valt toch allemaal wel mee?
Maar nu het gevaarlijke van deze stap: als je er in blijft hangen, maak je het alleen maar erger. Als je er je focus op blijft houden, voed je het. Erkennen betekent namelijk niet: het voor lief nemen en maar accepteren voor de rest van je leven. Erkennen betekent tegen jezelf zeggen: okee, dit is waar ik nu ben – ik ben waar ik ben, en dat is okee. Het is mijn startpunt voor de weg naar mijn eindpunt: de plek waar ik naar toe wil.
En dat eindpunt voor je zien geeft hoop, en met die hoop voed je je hoofd met gedachten als: 'wat als ik sterk genoeg was, wat als ik het kon?' En die gedachten brengen je naar vertrouwen, waardoor je je hoofd voed met gedachten als: 'ik ben sterk genoeg, ik kan het'. En die gedachten brengen je naar wéten, en zodra je daar zit, ben je aangesloten op je innerlijke kracht – de kracht die jou in staat stelt álles te doen en te bereiken wat je wilt.
Lieverd, ik zie wat een geweldig mens je bent, ik zie die kracht in jou – ze sluimert nog, maar ik zie haar al. Ik weet dat je het kunt, want ik zie wat jij misschien zelf nog niet ziet, puur omdat je blik de andere kant op gaat: dat jij prachtig, waardevol, krachtig, onmisbaar, fantastisch, warm en geweldig bent. Ik hou van je, ook met je verslaving – voor mij hoef je niet te veranderen.
En... ik gun je een leven zonder die sluier.
Als jij dat ook wilt, kijk jezelf dan in de ogen. Erken je probleem – en wend onmiddellijk je blik op wat je wilt, om nooit meer naar je probleem te kijken (dit keer niet vanuit ontkenning, maar vanuit visie). En geef jezelf het immense cadeau van gedachten van kracht en waardering. Ik help je er graag bij.
Dit was mijn brief. Ik hoop dat ie jou ook inspireert. En hoewel ik natuurlijk niet iedereen persoonlijk kan helpen, lees je in de P.S. hoe ik ook jou kan helpen.