Mijn moeder was een bijzondere vrouw met vele geheimen. Mijn vader daar in tegen was een open boek. Hun (verstands)huwelijk was gearrangeerd, maar dat was voor beide geen probleem. Ze konden het goed met elkaar vinden en nadat ik, mijn broertje en zusje waren geboren veranderden langzaam de sfeer in huis. We werden opgevoed door een nanny en daarna gingen we naar kostscholen. We zagen onze ouders alleen in de schoolvakanties. Hierdoor hadden we geen weet van wat er zich allemaal afspeelde thuis.
In onze kinderogen was vader de kostwinnaar met zijn mediabedrijf en mijn moeder vergezelde hem wanneer ze kon. Vaak was ze ook bezig met liefdadigheid of het volgen van cursussen. Persoonlijke ontwikkeling stond hoog op haar lijstje. Helaas vertelde ze weinig over zichzelf. Ik heb veel ontdekt door na haar overlijden haar dagboeken te lezen. Een wereld vol geheimen ging voor mij open.
Ikzelf, als oudste, groeide op met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, respect voor mijn ouders en de drang om ooit het bedrijf van mijn vader over te nemen. Wat ik toen niet kon weten was dat het mediabedrijf van mijn vader een dekmantel was en dat het werkelijke bedrijf werd gerund door mijn moeder.
Op mijn 18de werd ik ingewijd, nadat ik een eed had moeten afleggen. Waarin ik moest zweren dat alles wat ik te horen zou krijgen geheim moest houden of anders met de dood moest bekopen. Wat ik natuurlijk wel erg zwaar overtrokken vond van mijn ouders en bijna in de lach schiette, omdat ik me er niks bij kon voorstellen waarom ze zo serieus hierin waren, want in mijn beleving ging het om een mediabedrijf die op een eerlijke manier zijn geld verdienden. Na deze eed vertelde mijn moeder alles en kon ik niet meer terug naar mijn oude leventje.
Tot op de dag van vandaag ben ik trouw aan die eed, omdat het niet om mij gaat, maar om de wereld. Het lot van de wereld ligt mede in mijn handen. De handen die ik schoon houd met zeep, maar in werkelijkheid besmeurt zijn met bloed. Alles wat ik doe, doe ik met een schoon geweten. Sommige zaken moeten nu eenmaal een bepaalde afloop hebben om de wereld verder te helpen. Ik ben één van de personen die helpt op mondiaal vlak, maar nooit een Nobelprijs zal ontvangen. Ik boetseer er zelf wel één.
Vanaf mijn 18de ging ik overdag meedraaien in het bedrijf van mijn vader. Ik begon onderop en langzaam door de jaren heen belandde ik op zijn plek. Ik had gehoopt dat hij er nog zou zijn, maar door een noodlottig omgeval met zijn zeilboot is hij komen te overlijden. Het bedrijf loopt niet lekker en ik overweeg om de stekker eruit te trekken en een nieuw concern te beginnen. Iets met internet lijkt me wel wat. Dat is toch de toekomst zeggen ze. Over enkele jaren heeft iedereen een computer en mobiele telefoon. Iedereen is met elkaar verbonden 24/7. Als mijn bedrijf dan een grote vinger in de pap heeft kan ik ook op mondiaal vlak in de bovenwereld een grote rol spelen. Uiteindelijk moet er ook geld witgewassen worden (vanuit het bedrijf van mijn moeder), dus het mes snijdt aan twee kanten.
Terwijl ik op papier bij mijn vaders mediabedrijf werkte ging ik ook regelmatig met mijn moeder mee. Zij liet mij zien welk imperium zij had opgebouwd en ik t.z.t. kon overnemen. Dit was veel en veel interessanter dan het mediabedrijf van mijn vader. Maar ook veel een veel gevaarlijker en ingewikkelder. Mijn moeder waarschuwde mij voor dubbele agenda’s, intriges en andere listige/snode plannen die ze tijdens haar onderwereld carriere had getrotseerd. Maar 1 ding stond bovenaan haar lijstje en dat was het vinden van een geschikte partner voor mij.
Een levensgezel die mij kon ondersteunen en zelfs (als het zover zou komen) de hete kastanjes voor mij uit het vuur zou halen. Er waren heel wat kandidaten. Mijn moeder nam gelukkig ook mijn mening mee in de besluitvorming wie de prins op het witte paard zou worden. Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds samen met deze man. Hij heeft ook dezelfde eed als mij moeten afnemen. Hij is lief voor mij en onze kinderen. We hebben een open relatie, dat wel. Maar naar onze kinderen toe zijn we een happy couple en dat is voor mij het belangrijkste. Ik wil net als mijn vader, zoveel mogelijk liefde aan mijn kinderen meegeven. Zodat ze kunnen terugkijken op een fijne jeugd. De eerste 7 levensjaren van een kind zijn het belangrijkste. Ik hoop dat een van mijn kinderen straks mij opvolgt, zoals ik mijn ouders heb opgevolgt. Ik houd het graag binnen de familie.
Uiteindelijk heb ik het mediabedrijf van mijn vader laten klappen en ben ik (hoewel op de achtergrond) gestart met een online bedrijf. Daarnaast run ik ook het bedrijf van mijn moeder. Mijn man staat altijd vooraan, als man des huizes. Hij is het gezicht van ons gezin en van mijn moeders bedrijf, maar ik ben de kracht achter alles. Omwille van mijn veiligheid en die van mijn kinderen blijf ik in de schaduw, zodat ik geen aandacht op mezelf vestig. Aandacht is het grote gevaar en zeker media aandacht. Dit moet ten alle tijden voorkomen worden. Koste wat het kost.
We hebben villa’s en bankrekeningen in verschillende landen. Alle villa’s zijn voorzien van de nieuwste afluister- en camera systemen. Zowel overdag als ’s nachts wordt alles bij ons thuis opgenomen en opgeslagen. Elke villa bevat een mini datacenter vanwaar we d.m.v. internet en sateliet alle gegevens overal ter wereld kunnen heen sturen. Doordat wij zo rijk zijn komen we in de kringen van miljardairs, magnaten, koningen, presidenten en andere hoog geplaatsten. Mijn ouders hadden met iedereen contact en ik nam deze taak van hun over.
Ik reis de hele wereld over voor liefdadigheidsbijeenkomsten, festiviteiten van allerlei aard en zakelijke besprekingen. In werkelijkheid is mijn belangrijkste taak om uitnodigingen uit te delen van het bedrijf van mijn man. Want wat doet hij ondertussen, de deugeniet. Hij regelt voor zichzelf en anderen (tegen betaling) jonge meisjes. Wij verdienen duizenden dollars met het ronselen van meisjes voor rijke kerels. We doen dit al jaren zo discreet dat we eigenlijk niet eens meer reclame hoeven te maken. Ik word vanzelf benaderd. Zodra alles is geregeld vlieg ik zelf naar de koper toe en overhandig ik hem een persoonlijke uitnodiging met locatie, datum en tijd.
De gereedstaande villa is dan helemaal klaar gemaakt voor die persoon. We weten waar hij van houdt en wat zijn wensen zijn op het gebied van meisjes, eten en drank. Wat die persoon echter niet weet is dat alles gefilmd wordt en mijn organisatie deze beelden doorspeeld naar organisaties waardoor deze mannen afgeperst worden. Ook daar verdienen we aan. Ondanks dat sommige afgeperst worden blijven ze toch terugkomen. Ik heb wel eens aan iemand gevraagd waarom ze terugkomen. En het antwoord was : “Ookal word ik afgeperst, dan heb ik nog steeds recht op mijn ontspanning”. Ik weet bijna zeker dat sommige gewoon verslaafd zijn en de afpersing voor lief nemen. Ze zien wel hoe het loopt. Vooralsnog gaat het al jaren zo en waarom zou het niet nog zo jaren kunnen doorgaan.
De meisjes die we regelen voor deze mannen komen uit verschillende landen. Sommige spreken niet eens Engels. De meisjes zijn tussen de 18 en 26 jaar. Ze ontvangen kost en inwoning plus scholing, zodat ze behalve een bed partner ook nog een aardig woordje kunnen spreken en snappen wat de klant wil. Zodra ze 27 jaar worden zijn er 2 opties: 1. Bij ons blijven en als je geen klanten hebt meewerken in het bedrijf als bijvoorbeeld schoonmaakster in één van onze villa’s. 2. Terug de maatschappij in met een Amerikaans paspoort, eigen woonruimte en betaald werk. Als je gevraagd wordt voor een klus moet je ja zeggen. Ook zij worden afgeperst met dezelfde beelden. De schaamte is groot. Wat dat betreft zou het een hoop schelen als iedereen minder ophef maakt over bloot, maar ja, in onze branche is het big business.
Ik ben ervan overtuigd dat het werk wat de meiden leveren met hun lichaam eigenlijk onbetaalbaar is. Door hun gedwongen medewerking kunnen we zaken voor elkaar krijgen die anders onmogelijk waren. Soms zijn er meiden bij die zo opgaan in hun nieuwe werkelijkheid dat we ze ook op andere klussen kunnen zetten. Met een mooi lichaam en een lieve glimlach kom je op sommige terreinen heel ver. De meeste mannen zitten nog steeds in hun overtuiging dat zij de baas zijn terwijl eigenlijk de vrouwen de macht hebben. Alleen wij weten het zo te camoufleren dat zij denken dat zij de baas zijn. Lachen toch!
Ik vind het prachtig hoe wij vrouwen mannen weten te bespelen. Zelfs op mondiaal niveau. Wie weet begin ik nog eens een eigen geheim netwerk voor vrouwelijke spionnen en noem ik mezelf Charlie.
Geschreven door: Marjolein Wagener